De Bakfiets Avonturen van Orla Chennaoui

Onze vriendin Abi gaf ons een rondleiding door de stad en hielp met het zoeken van een huurappartement. We waren onderweg naar een appartement in Oud Zuid toen Abi een lang, zwart, tweewielig ding met een grote zwarte bak op de voorkant aanwees. “Na zes maanden in Amsterdam, zullen jullie rondtoeren op een van deze dingen,” zei ze. “Ik weet het zeker.” Ik moest lachen en verklaarde haar voor gek.

Om eerlijk te zijn, kon ik me niet helemaal voorstellen hoe ik zo’n apparaat überhaupt zou moeten gaan gebruiken. Het leek me zo lomp en vreemd. Het idee dat ik ook een van die zogenaamd zeer capabele, multitaskende ouders die je hier overal in de stad tegenkomt zou kunnen zijn, leek me dan wel weer wat. Ik zag het eigenlijk al helemaal voor me: boodschappentassen en twee kinderen voorin de bak en een kind achterop.

En wat bleek, Abi’s voorspelling was, inderdaad, niet juist. Het duurde namelijk maar vier maanden in plaats van zes tot we ons hebben overgegeven aan het bakfiets leven. Voor vier maanden lang heb ik door de stad gelopen en de tram gepakt om mezelf te verplaatsen, maar ik werd steeds jaloerser op de vrijheid die deze bakfiets mij zou gaan bieden. Terwijl ik aan het tobben was met de kinderwagen tussen de voetgangers en toeristen, fietsten de andere vaders en moeders uit de klas van mijn dochter al kletsend door de stad.

Als er geen kinderen in de bakfietsen zaten, dan werden ze wel gebruikt om eetkamer stoelen, plantenbakken, kerstbomen en alles wat je je verder nog kunt voorstellen te vervoeren. Geen files, geen frustrerend getoeter, enkel een snelle en soepele rit door de stad.

Spoel een paar jaar vooruit en onze dierbare bakfiets is niet alleen een onderdeel van ons leven, het is ons leven. En het is een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Vanaf het moment dat onze kinderen met gordel en al in de bakfiets zitten en ik mijn eerste ochtendronde maak, ben ik alle chaos van gillende kinderen en schoenen die kwijt zijn alweer vergeten. We zingen samen en genieten van de bries door onze haren. Op nattere dagen, waarvan we zeker geen tekort hebben, zitten mijn kinderen lekker droog onder de regenkap terwijl ze door de plastic ramen naar de regen en wind van buiten kijken.

De Maxi Cosi houder die we voor onze zoon op de fiets hebben gezet toen hij nog een baby was, is inmiddels weer verdwenen. Daardoor is er extra ruimte vrijgekomen voor de boodschappen of voor mijn schoonmoeder, die bij haar laatste bezoek een rondje mee toerde in onze bakfiets. In pre-corona tijden, op de zeldzame momenten dat ik en mijn man een date nights hadden, zat ik lekker voorin de bakfiets terwijl hij ons door de stad trapte. Als er iets is wat het vertrouwen van een vijftienjarig huwelijk op de proef stelt, dan is dat het wel. Op behoorlijke snelheid met een bakfiets door de Amsterdamse straten fietsen, is namelijk niet niks.

Gedurende de hele lockdown hebben we genoten van de vrijheid die onze bakfiets ons gegeven heeft. Toen de scholen moesten sluiten en de zon volop scheen, ging ik samen met mijn zoontje, dochter en een vriendinnetje op twee op pad. Een paar picknickkleden en spelletjes mee en we fietsten naar het strand, de Nederlandse weilanden of pakten het pondje over het IJ om het Noorden van Amsterdam te verkennen. Soms fietsten we samen met andere ouders en hun kinderen. De bakfietsritten zelf waren de highlights van de dag.

Vroeger zou ik voor iedere trip een buffer van 10-30 minuten inbouwen om een parkeerplek te vinden. Nu weet ik precies hoe lang iedere rit gaat duren, of het nu naar mijn werk, naar school of naar een andere plek is. Daardoor voorkomt mijn bakfiets behoorlijk wat stress.  

Als dit alles een overdreven idyllisch beeld schetst, ga ik me daar niet voor verontschuldigen. Voor het leven van een familie met jonge kinderen, is dit zo perfect als dat het kan zijn. Soms denk ik terug aan het beeld van de ouders met bakfietsen die door de stad fietsen dat ik een paar jaar geleden had. Ik ben absoluut niet meer capabel of beter in multitasken als eerst, maar af en toe heb ik het idee dat ik een beetje in de buurt kom. En dat is goed genoeg voor nu.